Przemówienie dyrektora na Dzień Edukacji Narodowej - przykład 1

Szanowani Państwo,

Serdecznie witam wszystkich gości, którzy przybyli na dzisiejszą uroczystość:

• nauczycieli, którzy nie pracują już zawodowo w naszym przedszkolu, ale sercem są zawsze z nami,
• nauczycieli i wychowawców
• oraz pracowników administracyjno-obsługowych przedszkola.

W takim dniu trudno powiedzieć i wyrazić wszystko, co konieczne, by ukazać szacunek dla pracy tych, którzy próbują nauczyć młodych ludzi żyć tak, by nie zbłądzili w dzisiejszym świecie, by też potrafili dać siebie innym, ale i by byli mądrzy, kompetentni, operatywni. Nauczyciel - dziwny, zaprawdę dziwny to zawód, a właściwie nie zawód, a powołanie: to i mistrz w swoim fachu, wzorzec do naśladowania, przewodnik po meandrach wiedzy, to kowal charakterów, rzeźbiarz umysłów, czarodziej zmysłów, to odpowiedzialność za przyszłość tych młodych ludzi i państwa.

Na kartach historii aż nadto przykładów potwierdzających, jak wielki wpływ na losy nie tylko pojedynczych ludzi, ale i całego narodu miał system edukacyjny. To właśnie dlatego dzień 14 października jest Dniem Edukacji Narodowej, bo Konarski, Staszic, Kołłątaj, Piramowicz wbrew wszystkim i wszystkiemu podjęli trud zreformowania oświaty, a choć efektów swej determinacji nie było im dane poznać, to my wiemy, że przetrwanie nocy zaborczej naszego narodu, liczne zrywy powstańcze, odzyskanie niepodległości w 1918 roku, niespotykany w Europie ruch oporu w czasie II wojny światowej jest efektem "młodzieży chowania".