Klasa w muzeum. Część VI Artyści duzi i mali… Na marginesie wystawy: Co dwie sztuki to nie jedna (dostępnej w wersji filmowej na stronie: https://vod.tvp.pl/website/co-dwie-sztuki-to-nie-jedna,47822141) Opracowała: dr Iwona Grodź, literaturoznawca, filmoznawca, historyk sztuki, muzykolog. Autorka książek: Synergia sztuki i nauki w twórczości Zbigniewa Rybczyńskiego, Zaszyfrowane w obrazie. O filmach Wojciecha Jerzego Hasa, Jerzy Skolimowski. Interesuje się kulturoznawstwem, filozofią i psychologią, a także ideą korespondencji sztuk Kim jest artysta? Co można nazwać sztuką? Jak patrzą na świat przedstawiciele różnych pokoleń, tj. rodzice i dzieci? Jakie przesłania, emocje niosą te wizje? W życiu codziennym rzadko mamy czas, żeby powrócić do tych pytań i rzetelnie na nie odpowiedzieć, chyba że zadają je dzieci, które mamy pod opieką, np. w przedszkolu czy w szkole podstawowej. Próbują na nie odpowiedzieć, choć nie wprost, także organizatorzy wystawy Co dwie sztuki to nie jedna, która była prezentowana w warszawskiej Zachęcie, a teraz dostępna jest w wersji filmowej na stronie: https://vod.tvp.pl/website/co-dwie-sztuki-to-nie-jedna,47822141). Projekt to wspólna ekspozycja prac „dużych”, tj. dorosłych i uznanych, artystów, oraz ich dzieci. Prezentacja ta skierowana jest więc przede wszystkim do najmłodszych i ich opiekunów: rodziców, dziadków, nauczycieli czy pedagogów. Jej celem jest nie tylko zachęcenie do wspólnego spędzenia czasu, ale i aktywnego budowania czy pielęgnowania relacji między pokoleniami. Pokazywane prace zostały wykonane specjalnie na omawianą wystawę. Pozwoliły one „przyjrzeć się tematom ważnym zarówno dla młodych twórców, jak i odbiorców sztuki” 1 . W ten sposób twórcom wystawy udało się stworzyć nową przestrzeń porozumienia. Przykładem są np. prace Izabeli Chlewińskiej i Tomasza Bergmanna. Artyści wskazali, że kanałem międzypokoleniowej komunikacji może być „rozmowa” poprzez ruch i dotyk. Ich rodzinna instalacja została nazwana Ciało, a jej tematem jest patrzenie, obecność i budowanie wspólnoty. Dlatego wykorzystują w swojej prezentacji obiekty sensoryczne. Natomiast Jaśmina Wójcik z córkami proponują zwiedzającym inny rodzaj doświadczenia – wspólne budowanie obiektów architektonicznych. W ten sposób przestrzeń galeryjnej ekspozycji przeistacza się w rodzaj pleneru z przeszkodami, kryjówkami i niespodziankami. W ten sposób artystka wraz z dziećmi zachęca do przypomnienia sobie ludzkich korzeni, powrotu do natury i poszukiwań źródeł kreatywności naszego umysłu. Zbigniew Rogalski z synem Tymonem przygotowali instalację W poszukiwaniu straconego czasu, której celem jest 1 https://zacheta.art.pl/pl/wystawy/co-dwie-sztuki-to-nie-jedna, dostęp: 12 sierpnia 2020. imaginacyjna podróż do świata pisma, liter i czytania. Wszystkie projekty mają zapraszać zwiedzających do wspólnej edukacyjnej zabawy. Działania edukacyjne związane z lekcją muzealną Temat: Artyści duzi i mali… Na marginesie wystawy: Co dwie sztuki to nie jedna. Grupa wiekowa: najmłodsi uczniowie szkół podstawowych. Pytania po zajęciach w muzeum (wybór):  Kim jest artysta? Co można nazwać sztuką?  Jak patrzą na świat przedstawiciele różnych pokoleń, tj. np. rodzice i dzieci?  Jak rozumiesz tytuł wystawy: Co dwie sztuki to nie jedna?  Który projekt najbardziej cię zainspirował, zachęcił do aktywności?  Opisz wybraną pracę, którą można zobaczyć na wystawie. Jaki temat porusza? Jakimi środkami plastycznymi posługują się artyści „duzi i mali”?  Jakie emocje towarzyszyły ci w czasie odbioru prac wybranych twórców?  Czy po obejrzeniu wystawy masz ochotę stworzyć coś samodzielnie albo wspólnie z rodzicami lub dziadkami? A może z kimś bliskim, np. z rówieśnikami czy z nauczycielami?  Czy masz ochotę z kimś porozmawiać na ten temat?