„Wolność kocham i rozumiem” Scenariusz akademii z okazji rocznicy odzyskania niepodległości Opracowała: Agata Karolczyk-Kozyra Cele zgodne z podstawowymi kierunkami polityki oświatowej państwa na rok szkolny 2019/2020 w zakresie wychowania do wartości przez kształtowanie postaw obywatelskich i patriotycznych Cele szczegółowe: • upamiętnienie rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości, • budzenie zainteresowań historią i dziedzictwem kulturowym naszego kraju, • kształtowanie świadomości patriotycznej i obywatelskiej, • rozwijanie i wzmacnianie poczucia tożsamości narodowej oraz przynależności do rodziny i kraju pochodzenia, • kształtowanie więzi z krajem ojczystym oraz szacunku dla własnego państwa, • wpajanie ogólnoludzkich zasad moralnych i humanistycznych, • wzbudzanie u młodzieży poczucia dobra, piękna, prawdy i godności, • dostarczanie pozytywnych wzorców osobowych. PRZEBIEG UROCZYSTOŚCI: 1. Wprowadzenie pocztu sztandarowego . 2. Hymn narodowy 3. Rys historyczny – wystąpienie nauczyciela historii na temat sytuacji politycznej narodu polskiego po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, nawiązujące do animowanego filmu Niezwyciężeni oraz całej akademii. 4. Na ekranie pojawiają się słowa Wincentego Witosa: „Nie ma sprawy ważniejszej niż Polska”. Napis rozświetla się powoli jako symbol odradzającej się ojczyzny. 5. Utwór Wolność kocham i rozumiem z repertuaru Chłopców z Placu Broni w wykonaniu ucznia. 6. Nakręcony przez uczniów film na temat ich pomysłu na świętowanie rocznicy odzyskania niepodległości (1,5 minuty). 7. Na scenę wchodzi czworo uczniów ubranych na czarno lub na galowo. Stają przed publicznością w równym rzędzie i wygłaszają fragmenty Odezwy Rady Regencyjnej proklamującej niepodległość Polski. „Wielka godzina, na którą cały naród polski czekał z upragnieniem, już wybiła.  Zbliża się pokój, a wraz z nim ziszczenie nigdy nie przedawnionych dążeń narodu polskiego do zupełnej niepodległości. W tej godzinie wola narodu polskiego jest jasna, stanowcza i jednomyślna”. „Naród polski musi stanąć jako mąż jeden i wytężyć wszystkie siły, by jego wola została zrozumiana i uznana przez cały świat”. „Polacy! Obecnie już losy nasze w znacznej mierze w naszych spoczywają rękach. Okażmy się godni tych potężnych nadziei, które z górą przez wiek żywili wśród ucisku i niedoli ojcowie nasi”. „Niech zamilknie wszystko, co nas wzajemnie dzielić może, a niech zabrzmi jeden wielki głos: Polska Zjednoczona Niepodległa”. 8. Uczniowie wychodzą. 9. Scena z Przedwiośnia: rozmowa Cezarego z Gajowcem. Utwór Polonez z serialu Czas Honoru. Na scenie stoi biurko z różnymi dokumentami. Przy dźwiękach muzyki na scenę wchodzi Szymon Gajowiec, siada przy biurku, przegląda dokumenty, pracuje. Gdy muzyka powoli cichnie, wchodzi Cezary Baryka. Na scenie przy biurku siedzi Szymon Gajowiec i pracuje. Cezary: Wracam z zebrania komunistów. Gajowiec: Powinszować znajomości! Cezary: A gdzież mam chodzić? Gajowiec: Jak to – gdzie masz chodzić? Masz się uczyć medycyny! Cezary: Dzięki nim wiem więcej o Polsce. Pan także nie wiesz całej prawdy. Gajowiec: Od komunistów z pewnością się jej nie dowiem! Cezary: Tak! Moja matka umarła nie z biedy i nie z bicia, i nie z samych chorób, lecz z tęsknoty za Polską. Mój ojciec... Mój ojciec walczył na froncie, zmarł podczas podróży, wracając do wolnej ojczyzny. A tutaj co? Co możecie zaproponować teraz społeczeństwu? Na co czekacie? Dał wam wreszcie los w ręce ojczyznę wolną, państwo wolne, królestwo Jagiellonów! Stolicę wolności dał wam w tym mieście! Czekacie! Czekacie! Czekacie, aż wam jarzmo znowu nałożą. A tu trzeba wprowadzać reformy! Boicie się wielkiego czynu, wielkiej reformy agrarnej. Musicie iść w ogonie „Europy”?. Macież wy w sobie odwagę, żeby wszcząć dzieło nieznane, zburzyć stare i wszcząć nowe? Umiecie tylko wymyślać, szkalować, plotkować. Macież wy w sobie zawzięte męstwo? Męstwo niezłomne? Tu nie o romantyczne męczeństwo chodzi, lecz o męstwo, o męstwo postawienia nowej idei. Jaką wy macie ideę Polski w tym świecie nowoczesnym, tak nadzwyczajnie nowym? Jaką? Gajowiec: Prosiłem cię, żebyś ze mną pracował. Te stosy papierów zawierają nową ideę Polski. Tu nie o marzenia chodzi, lecz o mądre urządzenie istotnego życia na zasadach najmądrzejszego współżycia. Gdy mnie kto w nocy napadnie, to moją wtedy ideą jest obronić się! Gdy mi wciąż grozi, że mnie z domu mojego wygoni i na niewolnika weźmie, to oczywiście muszę przygotować sobie coś do obrony. Obronić się przed straszną koalicją wrogów – to pierwsza idea! Nie dać świętej Polski, nie dać Poznania, nie dać brzegu morskiego, nikomu, kto po ziemie nasze ręce wyciąga. W granicach tej Polski, które los dał naszemu pokoleniu wypracujemy wszystko! Zbudujemy dom wspólny! Wszystko będzie! Wynagrodzimy narodowi polskiemu krzywdy, pogodzimy się, podźwigniemy! 10. Film Niezwyciężeni – 4,5 minuty. 11. Na scenę wchodzi uczeń lub uczennica w stroju galowym i odczytuje lub recytuje słowa Jana Pawła II: Święty Jan Paweł II mówił: ,,Nie sposób wyliczyć, ile łez, ile cierpienia ten naród przejść musiał. Ile ludzkich ofiar, ile nieszczęść, które sprawić miały, że miał przestać istnieć na mapach Europy. Jesteśmy tylko dzięki temu, że ten naród posiadł ducha. Który od pokoleń czuwa, by język ojczysty był przekazywany nie tylko w kościołach, podczas niewoli, ale i w domu przez ojców i matki, na których ten obowiązek spoczywał. Dziś szastamy naszą wolnością! Szukamy dóbr materialnych, zapominając, że marności szybko miną. Utraconej wolności nikt nie odda nam tak łatwo. A tak łatwo ją możemy stracić. Wolności nie zdobywa się na zawsze. Polska w całej tej tysiącletniej historii musiała doświadczyć tyle upodleń i upokorzeń. Musiała, abyśmy dziś byli mądrzejsi o doświadczenia tego tragicznego w skutkach narodu bilansu. Tylko mądre decyzje związane z naszą słowiańską cechą sprawią, że Polacy zapragną tę wolność strzec i nikomu nie pozwolą, aby Polska na nowo zniknęła z mapy Europy. Naród, by stać się wielkim, sam musi podążać ku wielkości i uczyć się od Tych, którzy mu przygotowali tę ziemię. W narodzie powinien zrodzić się potężny odruch. Taki, w którym przestalibyśmy odczuwać strach, lęk przed reakcją innych, uważających się za bardziej twórczych. Nie mamy czego się wstydzić. Z naszym narodowym potencjałem potrafimy wznieść się znaczniej wyżej. Tylko musimy jako naród tego pragnąć. Musimy wyzwolić w sobie iskrę, która pozwoli nam w siebie uwierzyć, że możemy i tego pragniemy. Wystarczy po prostu być dobrym człowiekiem. Człowiekiem, który potrafi wybaczyć, potrafi żyć dla innych i świecić przykładem”. 12. Utwór muzyczny Matko o twarzy czarnej w wykonaniu uczennicy. 13. Scena zaciemniona. Przy dźwiękach utworu Ci co odeszli z serialu Czas Honoru na scenę wchodzą postacie ubrane na czarno. W dłoniach trzymają zapalone znicze. Stają pod ścianą odwrócone tyłem do widowni. Kolejno odwracają się i podchodzą do brzegu sceny. Tam ustawiają swoje znicze, wypowiadając swoje kwestie. Następnie stają za zniczami ze spuszczoną głową, czekając na kolejne osoby. W tle prezentacja ze zdjęciami z wydarzeń historycznych oraz muzyka z serialu Czas Honoru. „Pamięci tych, co zginęli walcząc o odzyskanie niepodległości w latach 1795 – 1918”. „Pamięci tych, którzy w latach niewoli podtrzymywali naród na duchu, nieśli nadzieję i zagrzewali do walki o wolność ojczyzny”. „Pamięci tych, którzy tworzyli niepodległe państwo polskie w latach 1918 –1939”. „Pamięci tych, którzy oddali życie podczas II wojny światowej – w walkach na frontach całego świata, w więzieniach, w obozach pracy i zagłady, w gettach, w powstaniu warszawskim...” „Pamięci tych, którzy oddali życie, walcząc z komunizmem”. „Pamięci świętego Jana Pawła II, papieża Polaka, który wspierał naród i dawał nadzieję w najtrudniejszych jego chwilach”. 14. Utwór Walczyk Panien Wyklętych w wykonaniu uczennicy. 15. Na scenę ponownie wchodzą uczniowie. Stają, siadają w różnych miejscach i wygłaszają swoje kwestie. W tle słychać delikatnie płynącą muzykę Michała Lorenca Taniec Eleny. Po bardzo wolnym wygłoszeniu swoich kwestii uczniowie stoją przed publicznością pełni powagi i budują napięcie dopóki utwór muzyczny się nie skończy. Jestem Miłosz, jestem harcerzem. Jestem dumny z tego, że jestem Polakiem. Jestem Aurelia, chętnie czytam polską literaturę. Jestem dumna z tego, że jestem Polką. Jestem Eryk, lubię oglądać osiągnięcia naszych sportowców. Jestem dumny z tego, że jestem Polakiem. Mam na imię Wiktoria, chętnie słucham o historii naszych przodków. Jestem dumna z tego, że jestem Polką. Mam na imię Joanna, wzruszam się, gdy słyszę Mazurka Dąbrowskiego. Jestem dumna z tego, że jestem Polką. Jestem Mikołaj, lubię zwiedzać nasz kraj. Jestem dumny z tego, że jestem Polakiem. Mam na imię Kamila, marzę o tym, by w przyszłości zostać aktorką. Jestem dumna z tego, że jestem Polką. A Ty? Czy jesteś dumny z tego, że jesteś Polakiem? 16. Uczniowie wychodzą. 17. Piosenka z repertuaru Grzegorza Ciechowskiego Nie pytaj o Polskę.