STAN PRAWNY NA 20 WRZEŚNIA 2019 Policja w szkole. Część V: wandalizm w szkole Opracował: Roman Lorens, konsultant ds. organizacji i zarządzania oświatą. Ekspert ds. awansu zawodowego nauczycieli, były długoletni dyrektor szkoły. Lider i koordynator doskonalenia zawodowego nauczycieli i kadry kierowniczej szkół. Autor licznych artykułów z zakresu zarządzania oświatą i publikacji książkowych Podstawa prawna: · Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1145 ze zm.), · Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1600 ze zm.), · Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 682 ze zm.), · Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny w publicznych i niepublicznych szkołach i placówkach (Dz.U. z 2003 r. Nr 6 poz. 69 ze zm.), · Wyrok sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 23 października 2015 r., sygn. akt I C 912/12. Akty wandalizmu, rozumiane jako umyślne niszczenie cudzego mienia, są zjawiskiem wysoce szkodliwym społecznie – naruszają one bowiem jedno z podstawowych, konstytucyjnych praw człowieka, jakim jest prawo własności. Dlatego też zachowania tego rodzaju muszą spotkać się ze zdecydowaną reakcją nauczycieli i dyrektora szkoły. Warto zwrócić uwagę na fakt, że zachowania ukierunkowane na zniszczenie cudzego mienia podejmowane bez powodu, najczęściej wyłącznie w celu rozładowania negatywnych emocji, nie tylko stanowią rażące naruszenie prawa własności, ale często stanowią wyraz lekceważenia obowiązujących zasad współżycia społecznego, jak i porządku prawnego. Jak zatem powinni reagować na nie dyrektorzy szkół i nauczyciele? Kto ponosi odpowiedzialność za akty wandalizmu, do których doszło na terenie szkoły? Regulacje prawne dotyczące aktów wandalizmu Podstawową normą prawa karnego penalizującą zniszczenie cudzej rzeczy jest norma z art. 288 § 1 Kodeksu karnego (dalej: k.k.). Zgodnie z przytoczonym przepisem, kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku, podlega karze pozbawienia wolności od trzech miesięcy do pięciu lat. Natomiast w wypadku mniejszej wagi, sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.