PRZEDSZKOLE. MIESIĘCZNIK DYREKTORA LISTOPAD ()*+ | 23 PRACOWNIA DYDAKTYCZNA / METODA CARLA ORFFA Metoda Carla Orffa ukazała nowy sposób patrzenia na muzykalność dziecka i jego proces kształcenia oraz udowodniła, że maluch potraA słuchać i odtwarzać muzykę w sposób twórczy. ALEKSANDRA BATURA-MAŃKA Ruch jest jedną z podstawowych i naturalnych potrzeb każdego dziecka w wieku przedszkolnym. W tym okresie uczy się ono prawidłowych wzorców ruchowych, które pozwolą na stymulowanie jego rozwoju Azycznego. W pedagogice wychowania przedszkolnego kwestia ruchu stanowi priorytet i przypisuje się jej ogromne znaczenie rozwojowe. Rola nauczyciela polega na dobieraniu takich metod i form pracy, które zmotywują przedszkolaka do aktywności i jednocześnie zintensyAkują jego twórczą postawę. Doskonałym narzędziem – wpływającym na kreatywność i rozwój Azyczny dziecka – jest muzyka. Towarzyszy mu ona prawie na każdym kroku: podczas występów, codziennych zabaw ruchowych, w trakcie porannej gimnastyki, wyliczanek czy wierszyków. Metod wpisujących się w ten nurt pedagogiki dziecięcej jest wiele, ale to metodę Carla Orffa zalicza się do grupy tych, które niezwykle skutecznie wpływają na aktywizację ruchową malucha i jego muzykalność. Metoda ta opiera się na łączeniu muzyki ze słowem i ruchem. Jej główny cel to wyzwolenie u najmłodszych samoekspresji i doskonalenie inwencji twórczej. Metoda Orffa skierowana jest do wszystkich dzieci – wiek, umiejętności i możliwości nie mają znaczenia. Warto po nią sięgnąć, bo skupia się ona na przygotowaniu dziecka do rozumienia utworu muzycznego i w efekcie do tworzenia muzyki, czyli improwizowania, a nie tylko odtwarzania – stąd jej powszechność i atrakcyjność. Jej twórcę, Carla Orffa – żyjącego w latach 1895–1982 niemieckiego kompozytora i pedagoga – zalicza się do grupy najwybitniejszych kompozytorów XX w. Jego koncepcja pedagogiki muzycznej opiera się na rozwijaniu muzykalności dziecka przez integrację muzyki, słowa (mowy) i ruchu oraz skupienie się na kształceniu za pomocą zabawy. Metoda ta składa się z następujących kroków: 1. Podziału słowa lub prostego zdania na sylaby wypowiadane w rytmie. 2. Poruszania swoim ciałem w tym rytmie. 3. Przenoszenia tego ruchu – w podanym rytmie – na instrument. Wypowiadanie przez dziecko wierszyków, wyliczanek, rymowanek, powiedzonek, imion dzieci, nazw, np. kwiatów, skutkuje pojawieniem się rytmu oraz ruchu, które mają dla niego charakter emocjonalny. Ruch jest wyrazem dziecięcej spontaniczności i kreatywności, często powstaje poprzez inspirację wieloma rzeczami, np. obrazem, baśnią czy opowiadaniem.