Pogadanka psychoedukacyjna Co wiemy na temat hejtu? Grupa wiekowa: dzieci w wieku szkolnym Czas trwania: 45 minut (godzina lekcyjna) Cele ogólne: • edukacja techniczna, • edukacja w zakresie poczucia bezpieczeństwa, • rozwój odpowiedzialności za siebie i innych, • kształtowanie samodzielności i niezależności myślenia, • kształtowanie poczucia tożsamości, • stymulacja twórczego myślenia i działania, • integracja grupy, • współpraca w grupie. Cele operacyjne: Uczeń: • zastanawia się nad obecnym w sieci zjawiskiem hejtingu, • rozważa sytuację współczesnego internauty i wpływu mediów społecznościowych na niego, • zastanawia się, czy możliwe jest poczuciem bezpieczeństwa i anonimowości w sieci, • dzięki dyskusji wzmacnia poczucie odpowiedzialności za własne wybory, • określa swoją tożsamość na podstawie mediów społecznościowych, • współpracuje z innymi uczniami, • uczy się wyrażać na forum własne zdanie, • jest asertywny, • bierze udział w twórczych zabawach dramowych. Formy pracy: • indywidualna, • grupowa. Metody: • twórcze: dyskusja i wymiana argumentów, • werbalne: pogadanka, • dramowe: scenki i „żywa rzeźba”. Materiały: • kartki, • długopisy, • flipcharty, • markery. Wskazówka! Hejting (ang. hate – nienawidzić) – to zjawisko w sieci, które polega na obrzucaniu nienawiścią wszystkiego, co znajduje się w internecie. Osoba, która hejtuje – zwana hejterem – za pomocą pozbawionych konstruktywnej wiedzy, agresywnych komentarzy obraża wybraną osobę, jej twórczość i wypowiedzi. Trudno określić zasięg hejtingu, ponieważ hejterzy atakują wszystko, co się da (najczęściej jednak są to portale przekazujące informacje oraz media społecznościowe). Trolling – to łagodniejsza forma hejtingu, która polega na ośmieszaniu oraz obrażaniu danej osoby w celu wywołania kłótni. I CZĘŚĆ – TEORIA Większość uczniów zdaje sobie sprawę ze zjawiska hejtingu w sieci, niektórzy są aktywnymi generatorami zjawiska. Pierwsza część zajęć ma na celu zmotywowanie uczniów do pracy w grupach i podjęcie próby kompleksowej analizy tego zjawiska. Nauczyciel dzieli uczniów na trzy grupy. Każda z nich otrzymuje swoje zadanie. Grupa 1. – Czym jest hejting? Spróbuj zastanowić się nad definicją zawierającą informacje, czym jest i od kiedy mamy z nim do czynienia. Grupa 2. – Gdzie można hejtować? Spróbuj zastanowić się nad mediami, w których zjawisko występuje. Na jakich portalach najczęściej? Grupa 3. – Kto może hejtować? Jak kojarzy nam się typowy hejter? Jakie ma cechy? Uczniowie zapisują pomysły, po czym dzielą się nimi na forum. Następuje dyskusja wszystkich uczestników. Czy pozostałe grupy się zgadzają? Czy chcą coś dodać? II CZĘŚĆ – PRAKTYKA Uczniowie pracują w dwóch grupach. Każda z nich przygotowuje część scenki. Grupa 1. – wyznacza spośród siebie jedną osobę, która będzie przedstawiać internautę, a kolejne osoby będą reprezentować jej myśli. Grupa 2. – wyznacza spośród siebie jedną osobę, która będzie przedstawiać hejtera, a kolejne osoby będą reprezentować jego myśli. Scenka: Internauta i hejter siadają naprzeciwko siebie. Internauta mówi, jaki wpis umieści o sobie na swoim koncie na Facebooku. Hejter słucha, a za nim stają poszczególne osoby z jego grupy i każda z nich po kolei mówi, w jaki sposób można negatywnie skomentować wpis internauty. Następnie w odpowiedzi na wpis hejtera za internautą stają osoby z jego grupy i mówią na głos, co internauta w tej chwili myśli – jakie emocje, uczucia, przeżycia są jego udziałem po przeczytaniu odpowiedzi hejtera. Po scenkach następuje dyskusja. Jak czuła się osoba hejtowana? Jakie towarzyszyły jej emocje, myśli? Czy możemy czuć się w sieci anonimowi i bezpieczni? Jak informacje, które uzyskujemy o sobie w sieci, wpływają na nasze poczucie własnej wartości? Czy mimo że się z nimi nie zgadzamy, potrafimy o nich nie myśleć? III CZĘŚĆ – ZAKOŃCZENIE Po zakończonej lekcji uczniowie uzupełniają anonimowo zdanie: „Nie hejtuję, bo…”. Opracowała: Izabela Czaja-Antoszek, psycholog dziecięcy, pedagog, arteterapeuta, animator dramy i technik teatralnych, instruktor metod rozwoju ruchowego dziecka. Absolwentka Uniwersytetu Jagiellońskiego. Pracuje z małymi dziećmi i ich rodzicami, prowadząc autorskie zajęcia twórcze i ogólnorozwojowe oraz warsztaty z umiejętności wychowawczych