OPUBLIKOWANO: 16 STYCZNIA 2018

Odstąpienie od treści programowych w nauczaniu indywidualnym

Opracował: Michał Łyszczarz, prawnik, współautor komentarza do Ustawy o systemie oświaty

Podstawa prawna:

• Ustawa z dnia 14 grudnia 2016r. Prawo oświatowe (Dz.U. z 2017 r. poz. 59 ze zm.),
• Ustawa z dnia 9 czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 697 ze zm.),
• Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 9 sierpnia 2017 r. w sprawie indywidualnego obowiązkowego rocznego przygotowania przedszkolnego dzieci i indywidualnego nauczania dzieci i młodzieży (Dz.U. z 2017 r. poz. 1616),
• Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 14 lutego 2017 r. w sprawie podstawy programowej wychowania przedszkolnego oraz podstawy programowej kształcenia ogólnego dla szkoły podstawowej, w tym dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym, kształcenia ogólnego dla branżowej szkoły I stopnia, kształcenia ogólnego dla szkoły specjalnej przysposabiającej do pracy oraz kształcenia ogólnego dla szkoły policealnej (Dz.U. z 2017 r. poz. 356),
• Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 7 września 2017 r. w sprawie orzeczeń i opinii wydawanych przez zespoły orzekające działające w publicznych poradniach psychologiczno-pedagogicznych (Dz.U. z 2017 r. poz. 1743).

Możliwość prowadzenia indywidualnego nauczania została przewidziana w art. 127 ust. 2 Ustawy Prawo oświatowe, stosownie do którego indywidualnym obowiązkowym rocznym przygotowaniem przedszkolnym lub indywidualnym nauczaniem obejmuje się dzieci i młodzież, których stan zdrowia uniemożliwia lub znacznie utrudnia uczęszczanie do przedszkola, innej formy wychowania przedszkolnego, oddziału przedszkolnego w szkole podstawowej lub szkoły.

O tym, czy istnieje potrzeba prowadzenia indywidualnego nauczania, nie decyduje jednak samodzielnie dyrektor szkoły czy też rodzic dziecka, lecz jej istnienie musi zostać ustalone przez zespół orzekający działający w poradni psychologiczno-pedagogicznej. Wynika to z treści art. 127 ust. 10 Ustawy Prawo oświatowe, stosownie do którego opinie o potrzebie wczesnego wspomagania rozwoju dziecka oraz orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego albo indywidualnego obowiązkowego rocznego przygotowania przedszkolnego i indywidualnego nauczania, a także o potrzebie zajęć rewalidacyjno-wychowawczych organizowanych zgodnie z przepisami o ochronie zdrowia psychicznego, wydają zespoły orzekające działające w publicznych poradniach psychologiczno-pedagogicznych, w tym w poradniach specjalistycznych. Orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego określa zalecane formy kształcenia specjalnego, z uwzględnieniem rodzaju niepełnosprawności, w tym stopnia niepełnosprawności intelektualnej.

Z treści tego przepisu wynika zatem, że orzeczenie o potrzebie kształcenia indywidualnego nie może zostać wydane przez dowolną poradnię, ale wyłącznie przez poradnie publiczną, co oczywiście wyklucza możliwość wydawania podobnych orzeczeń przez poradnie niepubliczne, nawet jeżeli zatrudniają one specjalistów spełniających wymagania właściwe dla poradni publicznych.

Na podstawie art. 127 ust. 16 Ustawy Prawo oświatowe dyrektor szkoły, której uczeń posiada orzeczenie o potrzebie indywidualnego nauczania, organizuje takie nauczanie w porozumieniu z organem prowadzącym. Orzeczenie o potrzebie indywidualnego nauczania wydaje się na pisemny wniosek rodzica ucznia lub na pisemny wniosek pełnoletniego ucznia, zgodnie z treścią § 1 Rozporządzenia w sprawie orzeczeń i opinii wydawanych przez zespoły orzekające działające w publicznych poradniach psychologiczno-pedagogicznych