OPUBLIKOWANO: 10 LISTOPADA 2017
Zmiana szkoły – lęki i nadzieje dziecka
Dziecko lubi dostawać prezenty, nowe ubrania, cieszy się na zmianę aranżacji swojego pokoju, w wolnym czasie chce odwiedzać nowe miejsca, poznawać ciekawych ludzi. Jednak po wyprawie w nieznane potrzebuje powrotu do przestrzeni, którą dobrze zna: do swojej miejscowości, do własnego mieszkania i pokoju. Najbliżsi dbają o to, aby właśnie w domu czuło się ono dobrze i bezpiecznie, by chciało w nim przebywać i zapraszać do niego swoich kolegów. Drugim ważnym miejscem dla dziecka jest szkoła. Każdy uczeń musi ją poznać i zaakceptować. Jeśli młody człowiek czuje się dobrze zarówno w domu, jak i w szkole, rozwija się prawidłowo. Rodzic ma wpływ na to, jak oba te środowiska postrzega jego syn czy córka. Dziecko, które jest rozumiane i słuchane przez swoich najbliższych, łatwiej radzi sobie z sytuacją niezapowiedzianą, jaką może być zmiana otoczenia.
Coraz częściej rodziny decydują się na zmianę miejsca zamieszkania. Powody są różne – przyczyną może być nowa praca w innym mieście, rozpad małżeństwa, zmiana życiowych priorytetów. Dziecko mimowolnie zostaje zaangażowane w ową zmianę. Wie, że wraz ze zmianą domu będzie musiało zmienić szkołę.
Jeśli przeprowadzkę można rozłożyć w czasie, dziecko ma czas na przygotowanie się do niej. Może na spokojnie pożegnać się ze swoimi kolegami, spakować wszystkie swoje rzeczy. Dobrze, jeśli dziecko zmienia szkołę po zakończeniu danego etapu nauki i przenosi się w czasie wakacji. Ma wówczas więcej czasu na zaakceptowanie nowej sytuacji, jest spokojniejsze. Nie zawsze istnieje jednak taka możliwość – bywa, że zmiana szkoły następuje w trakcie roku szkolnego, z dnia na dzień, co może przyczyniać się do powstania sytuacji konfliktowych w rodzinie. Dziecko ma prawo być pobudzone, nerwowe, przejęte sytuacją albo przeciwnie – apatyczne, wyizolowane, zobojętniałe. Napięciu emocjonalnemu mogą towarzyszyć dolegliwości somatyczne, takie jak: bóle brzucha, głowy, wymioty, nadmierna potliwość, drżenie rąk. W sytuacjach skrajnych dziecko może zacząć się jąkać, moczyć w nocy, kompulsywnie się objadać.
Przeprowadzka jest dla dziecka sytuacją nową i bardzo stresującą. Często reaguje na nią buntem, krzykiem, płaczem, izolacją od otoczenia. W tym czasie staje się też nieufne wobec najbliższych, opryskliwe, na głos sygnalizuje, że zawiodło się na rodzicach, jest przez nich nierozumiane, a jego dobrostan nie jest brany pod uwagę podczas podejmowania ważnych dla rodziny decyzji. Swoim zachowaniem, często agresywnym, wyraża sprzeciw wobec sytuacji. Rodzic także przeżywa zmianę, obawia się o swoje dziecko, o to, czy odnajdzie się ono w nowym środowisku, jak zostanie przyjęte przez kolegów, czy ktoś mu pomoże, ale w związku z obowiązkami zawodowymi i tymi wynikającymi z przeprowadzki nie zawsze ma czas, by odpowiednio przygotować pociechę i wprowadzić ją do nowego otoczenia. Często rodziny szukają pomocy w poradni psychologiczno-pedagogicznej, liczą na fachowe wsparcie, są przekonane, że pracownicy udzielą im praktycznych wskazówek, podpowiedzą, jak najlepiej radzić sobie w zaistniałej sytuacji, wykażą się empatią i życzliwością.
