Dziecko agresywne i nadpobudliwe w żłobku
Kwestia agresywnego zachowania lub nadpobudliwości dzieci w żłobkach nie jest zjawiskiem marginalnym. Wiele żłobków na co dzień boryka się z trudnościami związanymi z opieką nad takimi dziećmi. Wbrew pozorom, praca z nimi nie różni się bardzo od pracy z pozostałymi maluchami. Różnica tkwi w ilości, nie jakości. Agresywnym dzieciom trzeba poświęcać więcej uwagi i czasu. Potrzebują też więcej cierpliwości i zrozumienia. Dla opiekunów stanowi to duże wyzwanie, tym bardziej że każdy maluch (także ten, którego poziom pobudzenia jest w normie) chciałby mieć na wyłączność swoją żłobkową „ciocię”.
Dzieci agresywne
Żłobki rzadko przyznają się na szerszym forum do trudności związanych z opieką nad maluchami przejawiającymi agresję. Kwestie te na ogół poruszane są wśród pracowników i nieczęsto wychodzą poza ich krąg. Bywa, że tego typu problemy próbuje się ignorować, oczekując, że zostaną rozwiązane na późniejszym etapie rozwoju dziecka (np. w przedszkolu). Wskutek tego rodzice dzieci uczęszczających do żłobka pozostają nieświadomi niełatwej sytuacji, nie wiedzą o nieprawidłowościach w zachowaniu swoich pociech. Poniekąd wynika to z nieumiejętności przeprowadzania trudnych rozmów, a częściowo z lenistwa i niechęci do podejmowania wyzwań. Łatwiej jest „zamieść sprawę pod dywan”, tłumacząc, że dziecko jest małe i ma jeszcze czas na stabilizację swoich uczuć, emocji, popędów. Jednak im wcześniej zostaną podjęte kroki zmierzające do poprawy funkcjonowania malucha w żłobku, tym większe są szanse na jego prawidłowy rozwój na etapach przedszkolnym i szkolnym. Należy pamiętać, że problem agresji dotyczy ludzi w każdym wieku (nierozwiązany na ogół się pogłębia).
Dzieci agresywne są niezdyscyplinowane, naruszają zasady panujące w żłobku, mają negatywny wpływ na pozostałe maluchy. Dziecko do lat trzech przejawia różne emocje. Agresja jest emocją niepożądaną, przy czym okazywanie złości i demonstrowanie niezadowolenia w różnych sytuacjach jest u najmłodszych czymś naturalnym. Chodzi tu jednak o właściwe proporcje, o których zachowywanie opiekunowie powinni się starać. To od dorosłych w dużej mierze zależy sposób, w jaki maluch będzie komunikował swoje stany, oczekiwania, potrzeby. To właśnie ich niespełnienie rodzi agresję.
U niemowląt i małych dzieci szczypanie czy szarpanie za włosy lub ubrania jest normalnym zachowaniem wynikającym z ciekawości, nie z agresji. Naturalna dążność do odkrywania i poznawania świata różnymi zmysłami (zwłaszcza poprzez dotyk i smak), a ponadto uwarunkowania biologiczne, jak choćby gwałtownie rosnące w tym okresie zęby, muszą znaleźć swoje ujście. Pod koniec pierwszego roku życia zachowania odbierane jako agresywne mogą sygnalizować brak umiejętności radzenia sobie z emocjami.
