OPUBLIKOWANO: 20 PAŹDZIERNIKA 2017
Indywidualny program wspomagania rozwoju dziecka – zadania nauczyciela i dyrektora
Podstawa prawna:
- Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 9 sierpnia 2017 r. w sprawie zasad organizacji i udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej w publicznych przedszkolach, szkołach i placówkach (Dz.U. z 2017 r. poz. 1591).
Przeprowadzenie diagnozy wstępnej gotowości szkolnej oraz rozmowa z rodzicami, podczas której zostaną przedstawione najważniejsze informacje związane z rozwojem dziecka, to dla nauczyciela wychowania przedszkolnego dopiero początek, a nie koniec pracy. Jak wiadomo, diagnoza przedszkolna ma sens tylko wówczas, jeżeli spełnia cel prognozujący, wskazując dalszą ścieżkę rozwoju przedszkolaka.
Pamiętajmy, że najważniejszym i najtrudniejszym wyzwaniem, jakie stoi przed nauczycielem, jest indywidualizacja. O ile w procesie diagnozowania indywidualne przyjrzenie się możliwościom przedszkolaków nie sprawia trudności, o tyle później trzeba podjąć jeszcze szereg działań uwzględniających zróżnicowane potrzeby podopiecznych. Jednym z kluczowych narzędzi ułatwiających sprostanie temu wymaganiu jest przygotowanie planu działań wspomagających dziecko o specjalnych potrzebach edukacyjnych (potwierdzonych diagnozą nauczyciela wychowania przedszkolnego, a następnie opinią/orzeczeniem poradni psychologiczno-pedagogicznej).
Specjalne potrzeby edukacyjne
Rozporządzenie w sprawie zasad organizacji i udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej w publicznych przedszkolach, szkołach i placówkach wskazuje, że dziecko o specjalnych potrzebach edukacyjnych to nie tylko przedszkolak niepełnosprawny ruchowo lub umysłowo, ale także ten ze specyficznymi trudnościami w nabywaniu gotowości do czytania i pisania, umiejętności matematycznych, z nadpobudliwością psychoruchową oraz szczególnie uzdolniony lub przewlekle chory. Nie chodzi tylko o to, by po diagnozie zająć się dziećmi z opiniami/orzeczeniami. Naszej uwagi wymaga bowiem każdy podopieczny – najtrudniejszym zadaniem jest zróżnicowanie, a najgorszym z rozwiązań – szukanie podobieństw i równanie wszystkich do średniego poziomu. Przygotowanie programów wspomagających pomoże tego uniknąć.
Opracowanie programu – zadanie dla nauczyciela
Tak naprawdę nie ma zbyt wiele czasu na przygotowanie programu wspomagania rozwoju
– diagnozy opracowuje się i rozdaje zazwyczaj do końca listopada, a od początku grudnia trzeba zacząć działać, by zdążyć coś zmienić przed kwietniem. Już na poziomie diagnozowania, nauczyciel powinien więc równolegle wybierać obszary do wzmożonej pracy u każdego z dzieci, a następnie zastanowić się, które z problemów może rozwiązać, działając grupowo, a które indywidualnie.
