OPUBLIKOWANO: 22 WRZEŚNIA 2017
Diagnoza wstępna gotowości szkolnej – współpraca z rodzicami
Podstawa prawna:
- Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 14 lutego 2017 r. w sprawie podstawy programowej wychowania przedszkolnego oraz podstawy programowej kształcenia ogólnego dla szkoły podstawowej, w tym dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym, kształcenia ogólnego dla branżowej szkoły I stopnia, kształcenia ogólnego dla szkoły specjalnej przysposabiającej do pracy oraz kształcenia ogólnego dla szkoły policealnej (Dz.U. z 2017 r. poz. 356).
Pomimo licznych zmian w przepisach prawa oświatowego, z których większość zaczęła obowiązywać od początku obecnego roku szkolnego, funkcje, do jakich powołane jest przedszkole, zasadniczo się nie zmieniają. Jest to nadal placówka, której zadanie statutowe polega na dbałości o rozwój dzieci przez obserwację, diagnozowanie oraz wdrażanie działań korygujących lub wzmacniających. Z pozoru wydaje się, że przedszkole jako zespół fachowców (nauczyciele, pedagog, psycholog) jest w zakresie diagnozowania samowystarczalne. To prawda, ale tylko do pewnego stopnia. Przychodzi bowiem moment, kiedy należy zwrócić się do rodzica.
Miejsce dla rodzica
W nowej podstawie programowej wychowania przedszkolnego mowa jest o diagnozie w kontekście warunków i sposobu realizacji tej podstawy, a mianowicie:
- nauczyciele diagnozują, obserwują dzieci i twórczo organizują przestrzeń ich rozwoju, włączając do zabaw i doświadczeń przedszkolnych potencjał tkwiący w dzieciach oraz ich zaciekawienie elementami otoczenia,
- nauczyciele systematycznie informują rodziców o postępach w rozwoju ich dziecka, zachęcają do współpracy w realizacji programu wychowania przedszkolnego oraz opracowują diagnozę dojrzałości szkolnej dla tych dzieci, które w danym roku mają rozpocząć naukę w szkole.
Zasadniczy dokument regulujący organizację procesu wychowawczo-opiekuńczo-dydaktycznego w przedszkolu wciąż jednoznacznie wskazuje, że rodzic jest adresatem diagnozy. Przedszkole powinno więc ją tak opracować, aby dla opiekunów – „niefachowców” – przekaz był czytelny i łatwy do przełożenia na konkretne działania. Warto uświadamiać rodziców, że diagnoza jest przygotowywana dla nich, ale nie tylko w celach informacyjnych. Stanowi również zobowiązanie do współpracy z przedszkolem i innymi placówkami, by wspomagać rozwój dziecka.
Kto i kiedy rozmawia z rodzicami o diagnozie?
Proces diagnozowania i komunikacji należy przede wszystkim do nauczyciela wychowawcy. Dyrektor nadzoruje, kontroluje i wkracza jedynie wówczas, gdy zachodzi taka konieczność. Najlepiej, by skupił się na stworzeniu właściwych warunków do przekazania przez nauczycieli wyników diagnozy rodzicom oraz zadbał, by opiekunowie mieli pełną świadomość i jak największą wiedzę o możliwościach stojących przed ich dzieckiem. Kluczowe są zatem: informacja i komunikacja.
Informacja o wynikach diagnozy wstępnej powinna trafić w ręce rodziców do końca listopada. Warto więc poświęcić połowę tego miesiąca na indywidualne spotkania wychowawcy z opiekunami. Po stronie dyrektora będzie leżało zorganizowanie dyżurów nauczycieli lub ułożenie grafiku tak, aby nauczyciel mógł spotkać się z każdym rodzicem. Może spotkać się też tylko z tym rodzicem, który potrzebuje omówienia tych wyników. Jest to zależne od przyjętych w danej placówce zwyczajów. Ogólnikowe omawianie diagnozy na wspólnych zebraniach i wręczenie rodzicom dokumentów do podpisania nie zastąpi indywidualnych spotkań
