OPUBLIKOWANO: 11 STYCZNIA 2017
Specyficzne trudności w uczeniu się – rodzaje i definicje
Podstawa prawna:
- Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 17 listopada 2010 r. w sprawie warunków i sposobu oceniania, klasyfikowania i promowania uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania sprawdzianów i egzaminów w szkołach publicznych (Dz.U. nr 228, poz.1491).
Odkąd naukowo zostało stwierdzone, że dzieci i młodzież z mianem tzw. specyficznych trudności w uczeniu się nie są ani mniej inteligentne, ani nie posiadają mniejszej motywacji do nauki, a ich problem ma głębsze podłoże, niż się spodziewano, system edukacji wyszedł im naprzeciw, uznając ich deficyty za takie, na które nie mają większego wpływu. W związku z tym Ministerstwo Edukacji Narodowej wydało Rozporządzenie z dnia 17 listopada 2010 roku, które zmienia Rozporządzenie w sprawie warunków i sposobu oceniania, klasyfikowania i promowania uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania sprawdzianów i egzaminów w szkołach publicznych, a nowa definicja specyficznych trudności w uczeniu się mówi nam, że: „należy przez to rozumieć trudności w uczeniu się odnoszące się do uczniów w normie intelektualnej, którzy mają trudności w przyswajaniu treści nauczania, wynikające ze specyfiki ich funkcjonowania percepcyjno-motorycznegoi poznawczego, nieuwarunkowane schorzeniami neurologicznymi”.
Specyficzne trudności w uczeniu się nazywamy dysleksją rozwojową, która jest dość ogólnym pojęciem określającym syndrom zaburzeń obejmujący dysleksję, dysgrafię, dysortografię i dyskalkulię. Trudności te przytrafiają się dzieciom i młodzieży prawidłowo rozwijającym się, czyli niemającym zaburzeń związanych z niepełnosprawnością intelektualną. Osoby borykające się z powyższymi trudnościami są bardzo mądre i świetnie wypadają w testach inteligencji, dobrze oceniane są także za wypowiedzi ustne, o czym pisze Marta Bogdanowicz.
Dysleksja – jest przejawem zaburzeń wyższych czynności psychicznych, mających odzwierciedlenie w specyficznych trudnościach w uczeniu się czytania i pisania, które uzależnione są od występujących zaburzeń psychomotorycznych oraz integracji funkcji odpowiedzialnych za czytanie i pisanie. Dysleksja to swoiste zaburzenie językowe, które jest konstytucjonalnie uwarunkowane, a cechą charakterystyczną są zakłócenia w dekodowaniu pojedynczych słów, skutkujące brakiem umiejętności fonologicznego przetwarzania. Dysleksja wyróżnia się zaburzeniami form komunikacji językowej, dając swój oddźwięk w problemach w czytaniu, co często łączy się z trudnościami w pisaniu oraz problemami z poprawną pisownią.
Dysgrafia
Dysgrafia – to trudność przejawiająca się w czynności pisania. Wymaga indywidualnego podejścia i dostosowanych form pracy nakierowanych na ćwiczenia sprawności wzrokowo- manualnej, kierunkowo-przestrzennej i lateralizacji.
Charakterystyka pisma dysgraficznego:
- deformacja liter, brak niektórych elementów,
- różny kierunek pisma – zmienne położenie liter,
- nieprawidłowa gęstość liter w wyrazach,
- nieprawidłowo zróżnicowane wielkości liter,
- nieprawidłowe łączenie liter lub brak połączeń,
- poprawianie liter lub skreślanie.
Zaburzenie występuje wówczas, gdy zaistnieje kilka z powyższych nieprawidłowości, które powtarzają się i występują przez dłuższy czas. Według Zakrzewskiej „dysgrafia stanowi obniżony poziom graficzny pisma, co wiąże się ze specyficznymi trudnościami w opanowaniu poziomu graficznego pisma”.
Dysortografia
Dysortografia
