OPUBLIKOWANO: 6 GRUDNIA 2016
Bunt nastoletni a problem dyscypliny w szkole
Skuteczne w codziennej praktyce nauczyciela podejście do zagadnienia dyscypliny wymaga uwzględnienia wiedzy z zakresu psychologii rozwojowej. Niepożądane zachowania uczniów mogą występować zarówno na skutek zaburzeń emocjonalnych, jak i bez rozpoznania tego typu trudności. Badania pokazują, że zachowania niezgodne z zasadami i oczekiwaniami osób dorosłych u dzieci zdrowych sięgają nawet 25 proc., co oznacza, że dziecko ujawnia zachowania niepożądane przy co czwartej sytuacji, w której oczekuje się od niego przestrzegania określonych norm lub spełnienia oczekiwań. Zachowania te zaczynają pojawiać się już u dzieci 1,5=rocznych i występują w następnych latach, ustępując ok. 7. roku życia. Następnie ponownie pojawiają się w wieku nastoletnim. Zarówno bunt dziecięcy, jak i nastoletni wiążą się z określonymi mechanizmami, których zrozumienie może przybliżyć wypracowanie skutecznych praktyk w dyscyplinowaniu uczniów.
Okres nastoletni to okres ambiwalencji i sprzeczności. Adolescenci, z jednej strony, pragną dorosłości, ale z drugiej strony, boją się jej. W zależności od sytuacji chcą być traktowani jak osoby dorosłe albo jak dzieci. Doświadczają wewnętrznego konfliktu pomiędzy potrzebą zależności a potrzebą niezależności. Pozytywne rozwiązanie tej sprzeczności owocuje ukształtowaniem się autonomii adolescenta, która będzie określać jego funkcjonowanie społeczne i emocjonalne w dorosłym życiu. Inne istotne zadanie tego okresu to określenie własnej tożsamości, która stanie się podstawą przyszłego dorosłego życia obecnego nastolatka. Oba te zadania mogą być realizowane m.in. przez bunt młodzieńczy.
Rola rodziców
