OPUBLIKOWANO: 25 SIERPNIA 2016
Zmiany w Ustawie o minimalnym wynagrodzeniu
Podstawa prawna:
- Ustawa z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 2008 ze zm.),
- Ustawa z dnia 22 lipca 2016 r. o zmianie ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2016 r. poz. 1265),
- Ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 930),
- Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 380 ze zm.).
W artykule omówione zostały stosunkowo rewolucyjne zmiany w Ustawie o minimalnym wynagrodzeniu za pracę, które wejdą w życie 1 stycznia 2017 r.
Wprowadzenie minimalnej stawki godzinowej
Najistotniejszą zmianę stanowi wprowadzenie minimalnej stawki godzinowej dla osób świadczących pracę na podstawie umowy-zlecenia (art. 734 Kodeksu cywilnego) i umowy o świadczenie usług (art. 750 k.c.) na rzecz przedsiębiorcy albo na rzecz innej jednostki organizacyjnej, w ramach prowadzonej przez te podmioty działalności. Ze zmian wyłączona została umowa o dzieło oraz inne umowy cywilnoprawne. Przez osobę przyjmującą zlecenie lub świadczącą usługi akt prawny rozumie:
- osobę fizyczną wykonującą działalność gospodarczą zarejestrowaną w Rzeczypospolitej Polskiej albo w państwie niebędącym państwem członkowskim Unii Europejskiej lub państwem Europejskiego Obszaru Gospodarczego, niezatrudniającą pracowników lub niezawierającą umów ze zleceniobiorcami (tzw. samozatrudnienie bądź jednoosobowa działalność gospodarcza) albo
- osobę fizyczną niewykonującą działalności gospodarczej.
Zgodnie z uzasadnieniem celem wprowadzonych zmian jest uzyskanie pozytywnej zmiany na rynku pracy poprzez przeciwdziałanie nadużywaniu umów cywilnoprawnych oraz wprowadzenie ochrony osób otrzymujących wynagrodzenie na najniższym poziomie. Zdaniem twórców ustawy w praktyce dochodzi do sytuacji, w których osoba wykonująca pracę na podstawie umowy cywilnoprawnej ma ustalone wynagrodzenie na poziomie znacznie niższym od minimalnego wynagrodzenia przysługującego za pracę w ramach stosunku pracy. Umowy cywilnoprawne często zastępują również stosunek pracy, stając się praktyką mającą na celu obniżenie kosztów zatrudnienia.
W konsekwencji, zgodnie z nowo dodanym art. 8a ust. 1 Ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę, od 1 stycznia 2017 r. wysokość wynagrodzenia powinna być ustalona w umowie w taki sposób, by za każdą godzinę wykonania zlecenia lub świadczenia usług nie była ona niższa niż wysokość obowiązującej minimalnej stawki godzinowej. W przypadku, gdy wysokość wynagrodzenia ustalonego w umowie nie zapewnia przyjmującemu zlecenie lub świadczącemu usługi otrzymania za każdą godzinę wykonania zlecenia lub świadczenia usług wynagrodzenia w wysokości co najmniej minimalnej stawki godzinowej, przyjmującemu zlecenie lub świadczącemu usługi przysługuje wynagrodzenie w wysokości obliczonej z uwzględnieniem obowiązującej minimalnej stawki godzinowej.
Brak możliwości zrzeczenia się wynagrodzenia
Przyjmujący zlecenie lub świadczący usługi nie może zrzec się prawa do wynagrodzenia w wysokości wynikającej z wysokości minimalnej stawki godzinowej albo przenieść prawa do tego wynagrodzenia na inną osobę. Jest to bardzo istotna zmiana, ponieważ dotychczas brak prawa do zrzeczenia się wynagrodzenia dotyczył wyłącznie osób zatrudnionych w ramach stosunku pracy, zaś umowa-zlecenie bądź umowa o świadczenie usług mogły być umowami nieodpłatnymi.
