OPUBLIKOWANO: 10 SIERPNIA 2016
Depresja dzieci i młodzieży
Nieustanny i dynamiczny rozwój nauki powoduje coraz lepsze rozumienie rozwoju psychicznego i psychopatologii. Owo „lepsze rozumienie” jest zawsze z aktualnej perspektywy i nie jest wieczne, bo za jakiś czas zostanie zastąpione przez nowe „lepsze rozumienie” z obecnie przyszłej, ale w przyszłości – aktualnej perspektywy. W praktyce oznacza to zmianę poglądów na rozmaite kwestie. Co więcej, wraz z rozwojem społecznym zmienia się też rzeczywistość społeczna, która jest przedmiotem badania i analizy. W kontekście niniejszego artykułu odnosi się to do zmian poglądów i wzrostu wiedzy na temat depresji dzieci i młodzieży oraz do zmian w obrębie epidemiologii i przyczyn depresji.
Badania wskazują, że na zaburzenia depresyjne z pokolenia na pokolenie zapadają coraz młodsze osoby, a skala zjawiska dotyczy też coraz większej grupy pacjentów. W tym obszarze zmienia się również wiedza medyczna. Dawniej u dzieci i młodzieży nie rozpoznawano depresji, zastrzegając tę kategorię chorobową tylko dla osób dorosłych. Uznawano, że u dzieci może ona występować jedynie w formie „zamaskowanej”, np. w postaci moczenia się. Argumentem za takim poglądem miała być skuteczność leczenia wspomnianych trudności za pomocą leków przeciwdepresyjnych. W latach 70 XX w. rozpoczęto badania nad depresją w okresie nastoletnim, a w roku 1987 uznano, że depresja może występować także w okresie adolescencji.
Depresja u chłopców i dziewczynek
Obecnie badania pokazują, że u 2 proc. populacji depresja pojawia się przed 12. rokiem życia. Do tego czasu dotyczy bardziej chłopców niż dziewcząt, jednak w okresie nastoletnim 1,5 razy częściej przytrafia się dziewczętom. Wśród osób dorosłych kobiety zmagają się z depresją dwa razy częściej niż mężczyźni, choć wraz z upływem czasu dysproporcja ta zmniejsza się.
