OPUBLIKOWANO: 10 LUTEGO 2016
Współpraca poradni z rodzicami
Podejmując temat współpracy rodzica z poradnią psychologiczno-pedagogiczną, w tym poradnią specjalistyczną, warto zacząć od zwrócenia uwagi na sam przedmiot rozważań. Niniejsze zagadnienie lokuje się w obszarze praktyki społecznej, a więc obszarze wzajemnego oddziaływania ludzi na siebie. Człowiek jest zarówno podmiotem, jak i przedmiotem tych oddziaływań. Tym samym na ich skuteczność składać się będą trzy elementy: osoba, która oddziałuje, metoda oddziaływania i osoba, na którą kierowane są oddziaływania. Trudno zatem poszukiwać jednego słusznego rozwiązania, skoro ludzie są różni, mają różne potrzeby, spojrzenia na świat i doświadczenia. Dobór podejścia w zależności od pacjenta i problemu jest jednym z wielu spojrzeń obecnych w psychoterapii. Ta zaś sama zawiera w sobie właśnie różne paradygmaty i sposoby myślenia o człowieku, a więc różne techniki oddziaływania. Trzecim elementem jest osoba podejmująca oddziaływania. To jej osobowość, poglądy i wiara w skuteczność określonych rozwiązań sprawiają, że dokonuje wyboru takich, a nie innych sposobów działania wobec drugiego człowieka. Poszukiwanie jednej skutecznej drogi wydaje się zatem z góry skazane na niepowodzenie, przez co w rozważaniach na temat rozwiązań łatwiej jest mówić o ich wadach i zaletach, argumentach za i przeciw, aniżeli o pełnej zasadności ich stosowania. Tak też jest w obszarze funkcjonowania poradni (pomijając obszar regulowany prawem) i w sferze kontaktów z rodzicami. Stosowane rozwiązania będą zależne od potrzeb i sposobu rozumienia udzielanej pomocy przez dyrektora i pracowników poradni.
Naturalnym jest też, że w zespole pracowników poradni może pojawiać się zróżnicowanie preferowanych rozwiązań dotyczących całości poradni. W zależności od paradygmatu i metod pracy różne rozwiązania będą bliższe indywidualnemu warsztatowi pracy poszczególnych pracowników. Ujednolicenie procedur (np. w zakresie osób zapraszanych na pierwsze spotkanie) jest pożądane z punktu widzenia klientów poradni, którym jasne i stabilne reguły ułatwią korzystanie z oferty poradni. Minusem tego rozwiązania może być ograniczenie przestrzeni zróżnicowania członków zespołu, a tym samym ograniczenie ich twórczości i inicjatywy. Trudniej bowiem o twórcze myślenie i inicjatywę, skoro obowiązują sztywne procedury. Dalszą konsekwencją może być zatem spadek dynamiki rozwoju pracowników poradni, a więc i samej poradni. A ten jest koniecznym warunkiem skuteczności realizacji zadań poradni i niesionej przez nią pomocy we współczesnym, szybko zmieniającym się świecie. Dzieci i młodzież są szczególnie podatne na nowe zagrożenia i problemy. Poszukiwanie skutecznych rozwiązań w tym obszarze pracy nie może polegać tylko na uczeniu się od innych (przenoszeniu doświadczeń z innych obszarów np. rozwiązań wypracowanych strukturach NFZ czy w innych państwach), ponieważ obszar działań poradni psychologiczno-pedagogicznych zlokalizowanych w systemie oświaty, w jakiejś części jest niepowtarzalny i wypełnia przestrzeń, która – gdyby nie było poradni – musiałaby zostać zastąpiona innymi strukturami lub pozostałaby pusta. Tym samym nie zawsze jest się od kogo uczyć, a zatem to poradnie potrzebują stać się ośrodkami konstruującymi nowe rozwiązania, którymi mogą potem dzielić się z innymi podmiotami.
