Letnie zabawy dla przedszkolaków

Zabawy na dworze są świetną formą spędzania czasu wolnego przez dzieci. Przedszkolaki uwielbiają bawić się w ogródku przedszkolnym, na boisku czy pobliskiej łące. Bez obaw mogą biegać, skakać, krzyczeć, grać w piłkę czy brać udział w zawodach sportowych.

W związku z tym, iż lato jest porą roku, podczas której przeważa piękna słoneczna pogoda, my – jako nauczyciele – powinniśmy tak organizować aktywność naszych wychowanków, by jak najdłużej przebywali oni na dworze, bawiąc się swobodnie, jak również w toku form zorganizowanych. Ruch i aktywność fizyczna wpływają korzystnie na zdrowie fizyczne i psychiczne człowieka, a także zwiększają jego wydolność fizyczną i poprawiają samopoczucie. Świeże powietrze i naturalna przestrzeń do gier i zabaw stymulują hartowanie organizmów oraz umożliwiają kontakt z większą liczbą oddziałujących bodźców. Hartowanie organizmu to podstawowa zasada, która powinna dominować w przeciwdziałaniu chorobom i zwiększaniu odporności. Ma ono duży wpływ na procesy fizjologiczne: wzrost przemiany materii, ukrwienie skóry, zmęczenie czy wyczerpanie.

Wszelkie zajęcia na świeżym powietrzu mają również duże znaczenie wychowawczo-higieniczne, dzieci przyzwyczajają się do korzystania ze świeżego powietrza, wody, słońca, ruchu i do znoszenia różnych warunków. Dodatkowo takie zajęcia odstresowują i poprawiają humor. A dobre samopoczucie to nic innego jak podniesiony poziom hormonów szczęścia. Poprzez ich wydzielanie organizm potrafi zwalczyć wiele niebezpiecznych wirusów i bakterii.

Zabawy w parach

• „Idący cień”
  Jedno dziecko z pary idzie do przodu, a drugie – jego cień – podąża za nim, naśladując jego ruchy.

• „Pary z balonem” (balony po jednym dla każdej pary)
  Dzieci dzielimy na dwa zespoły. Pary z każdego zespołu stają na linii startu i wkładają sobie pomiędzy głowy balonika, trzymając go tylko czołem. Zadaniem każdej pary jest dobiec np. do pobliskiego drzewa, nie upuszczając balonika i wrócić na linię startu. Wygrywa zespół, w którym poszczególne pary uczynią to jako pierwsze.

• „Zamarzanie i odmarzanie”
  Dzieci stoją w parach naprzeciwko siebie. Prowadzący zaczarowaną różdżką po kolei „zamraża” wszystkie pary. Zamarznięci uczestnicy stoją nieruchomo. Następnie prowadzący wymienia części ciała, które odmraża i którymi można już poruszać. Każdy porusza się na swój sposób. Poruszają się kolejne części ciała (palce, dłonie, ręka, tułów, głowa, noga itd.). Potem następuje zamarzanie, czyli unieruchomienie kolejnych części ciała. Dzieci obserwują nawzajem swoje ruchy i starają się je naśladować lub też wykonują samodzielne ruchy, jednak zupełnie inne niż kolegi/koleżanki (wg ustaleń prowadzącego).

• „Ruchowe zapamiętywanie” – „Memo ruchowe”
  Wybrane dziecko opuszcza teren zabawy lub zakrywa oczy, a grupa dobiera się w pary. Każda para ustala wspólny ruch i wszyscy się mieszają. Uczestnicy biegają. Wraca mistrz zapamiętywania, dotyka kolejno osób, które pokazują swój ruch. Zadaniem mistrza jest połączenie wszystkich w pary wg tego samego ruchu.

Zabawy bieżne

• „Słup soli”
  Jedno wyznaczone dziecko goni pozostałe. Po dotknięciu złapane dziecko zamienia się w „słup soli”, stojąc w bezruchu z szeroko rozstawionymi nogami, czekając na uwolnienie. Następuje ono, gdy inny uczestnik gry przejdzie mu pod nogami.

• „Kij” (dwa małe kije lub patyki)
  Dzieci zostają podzielone na dwa zespoły. Każdy ma swój patyk lub kij. Trzyma się go pionowo na palcu wskazującym, balansując tak, aby nie spadł na ziemię. W ten sposób należy jak najszybciej przebiec wyznaczoną trasę. Wygrywa ta drużyna, która zrobi to jako pierwsza.

• „Walka o wstążkę”
  Każdy uczestnik przywiązuje wstążkę do swojej kostki tak, aby wolny koniec miał ok. 25 cm. Zawodnicy zajmują miejsca „w rozsypce” na ograniczonej przestrzeni boiska. Dzieci biegają i każde stara się zerwać wstążkę koledze, jednocześnie pilnując swojej. Wygrywa dziecko, które jako ostatnie będzie miało wstążkę.

• „Wyścig z nitką”
  Drużyny stają na linii startu naprzeciwko chorągiewki – mety. Od pierwszego do ostatniego zawodnika przebiega gruba nitka (np. kordonkowa) trzymana jedną ręką (odstęp 1 m między zawodnikami). Na sygnał drużyny biegną, okrążając chorągiewkę i wracając na linię startu. Wygrywa zespół, który pierwszy wróci na start z całą nitką.

Zabawy z piłką

• „Gra w kolanko”