Opublikowano: luty 2015

Diagnoza końcowa gotowości szkolnej

Opracowała: Agnieszka Sakowicz, dyrektor przedszkola niepublicznego

Podstawa prawna:

• Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 27 sierpnia 2012 r. w sprawie podstawy programowej wychowania przedszkolnego oraz kształcenia ogólnego w poszczególnych typach szkół (Dz.U. z 2012 r. poz. 977 ze zm.),
• Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 28 maja 2010 r. w sprawie świadectw, dyplomów państwowych i innych druków szkolnych (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 893 ze zm.),
• Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 8 lipca 2014 r. w sprawie dopuszczania do użytku szkolnego podręczników (Dz.U. z 2014 r. poz. 909).

Diagnoza wstępna, realizacja programów wspierających oraz ścisła współpraca między wychowawcą a rodzicami to elementy działań zmierzających do przeprowadzenia diagnozy końcowej, mającej na celu określenie stopnia osiągnięcia przez dziecko gotowości szkolnej. Przeprowadza się ją w marcu, by do końca kwietnia sporządzić i przekazać rodzicom dokument zwany informacją o gotowości dziecka do podjęcia nauki w szkole.

Czas na podsumowania

Diagnoza końcowa to odzwierciedlenie działań podjętych podczas diagnozy wstępnej. Powinna przebiegać w podziale na takie same etapy, układające się w następujący harmonogram:

1. Weryfikacja przygotowanych we wrześniu arkuszy i zadań sprawdzających – czy nie wymagają zmian ze względu na specyfikę dzieci (lub nawet jednego dziecka, np. ze względu na ujawnione szczególne uzdolnienia).
2. Przygotowanie harmonogramu obserwacji i przeprowadzenia zadań sprawdzających – w zależności od liczby podopiecznych. Najlepiej rozpocząć działania z początkiem marca i zakończyć je w pierwszym tygodniu kwietnia.
3. Obserwacja i wykonanie zadań – wnioski i wyniki na bieżąco notowane.
4. Analiza jakościowa i ilościowa zebranych wyników.
5. Interpretacja wyników, wytyczenie najważniejszych celów do dalszej pracy (mocne i słabe strony dziecka).