Opublikowano: MARZEC 2014

Niższe czesne za przedszkole niepubliczne dla rodziców zameldowanych w gminie

Opracował: dr Paweł Kuczma, doktor nauk prawnych, radca prawny, wykładowca akademicki, autor blisko 40 publikacji naukowych, w tym 4 książek

Podstawa prawna:

• Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. uchwalona przez Zgromadzenie Narodowe w dniu 2 kwietnia 1997 r., przyjęta przez Naród w referendum konstytucyjnym w dniu 25 maja 1997 r., podpisana przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 16 lipca 1997 r. (Dz.U. z 1997 r. Nr 78 poz. 483 ze zm.),
• Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 121).

Niepubliczne placówki zajmujące się opieką nad dziećmi, jako podmioty prowadzące działalność komercyjną, realizują swoje zadania w celach merkantylnych, czyli z nastawieniem na osiągnięcie zysku ekonomicznego. Zakłada się, że w zamian za sprawowanie opieki nad dzieckiem będzie w pełni uzasadnione żądanie zapłaty za tę usługę.

Brak jest przepisu, który nakazywałby (i jednocześnie zakazywał) dokonywania w statucie przedszkola niepublicznego gradacji wysokości czesnego. Nie wydaje się jednak, by właścicielowi takiej placówki przysługiwała w tym zakresie pełna swoboda. Dopuszczalne może być zróżnicowanie wysokości czesnego dla dzieci niepełnosprawnych i w pełni sprawnych. Wątpliwości o charakterze konstytucyjnym pojawiają się jednak w sytuacji, gdy przesłanką uzasadniającą zróżnicowaną wysokość czesnego miałaby być tylko okoliczność zameldowania rodziców na terenie gminy, w której siedzibę ma placówka przedszkolna.

Zgodnie z art. 32 Konstytucji wszyscy są równi wobec prawa. Wszyscy mają też prawo do równego traktowania przez władze publiczne. Ponadto nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym ani gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego „zasada równości wobec prawa (równości w prawie) polega na tym, że wszystkie podmioty prawa charakteryzujące się daną cechą istotną (relewantną) w równym stopniu mają być traktowane równo. A więc według jednakowej miary, bez różnicowań dyskryminujących, jak i faworyzujących” (Orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 marca 1988 r.,