Dysleksja u dzieci
Badania nad specyficznymi trudnościami w czytaniu i pisaniu sięgają drugiej połowy XIX wieku. Nie ma jednomyślności co do faktu, który z badaczy po raz pierwszy zajął się tym problemem. Wiadomo jednak, że zainteresowali się nim lekarze. Do dziś pedagodzy i psychologowie wykazują wiele inwencji i zaangażowania w rozwiązanie tego problemu. Nie ma jednomyślności co do przyczyn wywołujących dysleksję. W literaturze dotyczącej tego zagadnienia wyróżnia się kilka stanowisk co do istoty i przyczyn tych zaburzeń. Są to m.in.:
- podejście o charakterze pedagogicznym ( doszukujące się dysleksji w niedoskonałości metody dydaktycznej);
- podejście o charakterze medycznym, w którym zwraca się uwagę na takie czynniki jak: dziedziczność, zaburzenia w obrębie receptorów, zaburzenia dominacji mózgowej oraz istnienie minimalnych organicznych uszkodzeń niektórych okolic mózgu.
Niektórzy badacze twierdzą, że dysleksja powodowana jest zaburzeniami procesu lateralizacji. S.T. Orton był pierwszym naukowcem, który "przyczynę dysleksji upatrywał w dominacji półkul mózgowych". Stanowisko różne od wyżej wymienionych odnaleźć można w założeniach H. Spionek, która na podstawie przeprowadzonych badań stwierdziła, że dzieci wykazujące trudności w nauce, mimo normalnego rozwoju umysłowego, przejawiają opóźnienia rozwoju psychoruchowego, które uniemożliwiają im prawidłowe wykonywanie czynności związanych z procesem uczenia się.
Autorka wprowadza pojęcie fragmentarycznych deficytów rozwojowych, do których zalicza:
- opóźnienia i zakłócenia rozwoju percepcji wzrokowej;
- opóźnienia i zakłócenia rozwoju percepcji słuchowej;
- opóźnienia i zakłócenia rozwoju kinestetyczno-ruchowego;
- zaburzenia procesu lateralizacji.
Przyczyny powstawania dysleksji są źródłem kontrowersji wśród wielu autorów. Istnieje kilka koncepcji, które ukazują przyczyny powstawania specyficznych trudności w nauce.
Są to:
- koncepcja genetyczna zakłada dziedziczne uwarunkowania zaburzeń dyslektycznych
- koncepcja opóźnionego dojrzewania CUN upatruje przyczynę trudności w spowolnieniu dojrzewania CUN i zaburzeniach funkcjonalnych
