OPUBLIKOWANO: SIERPIEŃ 2012
ZAKTUALIZOWANO: 2 CZERWCA 2016

Urlop okolicznościowy – zasady udzielania, wynagrodzenie

Opracowała: Karolina Król-Komarnicka, kierownik działu kadr i płac w państwowej instytucji

Podstawa prawna:

• Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz.1632),
• Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 maja 1996 r. w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia oraz innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy (Dz.U. z 1996 r. Nr 62 poz. 289 ze zm.).

Urlopy okolicznościowe to zwolnienia z pracy udzielane przez pracodawcę ze względu na szczególne okoliczności, które uniemożliwiają stawienie się pracownika do pracy i jej wykonywanie.

Należy podkreślić, że jeżeli pracownik w określonym przepisami terminie zawiadomi pracodawcę o swej nieobecności, nie jest to automatycznie równoznaczne z jej usprawiedliwieniem, jeśli zdarzenie lub okoliczności, na które pracownik się powołuje, nie stanowią przyczyn usprawiedliwiających nieobecność w pracy określonych w przepisach.

Zgodnie z § 15 Rozporządzenia w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy pracodawca zobowiązany jest zwolnić od pracy pracownika na czas obejmujący:

• dwa dni – w razie jego ślubu, urodzenia się jego dziecka, zgonu i pogrzebu małżonka pracownika lub jego dziecka, ojca, matki, ojczyma lub macochy,
• jeden dzień – w razie ślubu dziecka pracownika, zgonu i pogrzebu siostry, brata, teściowej, teścia, babki, dziadka, a także innej osoby pozostającej na utrzymaniu pracownika lub pod jego bezpośrednią opieką.