Okazywanie miłości dzieciom - o językach miłości

Ludzie mówią różnymi językami miłości. Każdy człowiek ma swój podstawowy język miłości: pewien sposób okazywania uczucia przez rodzica czy partnera, który najsilniej do niego przemawia. Istnieje pięć bazowych języków miłości- pięć sposobów, w jakie ludzie okazują i interpretują miłość. Języki miłości, jakimi posługują się małżonkowie czy rodzice i ich dzieci, mogą być tak różne, jak język polski i chiński, co sprawia, iż bez względu na to, jak bardzo staramy się wyrazić swoją miłość w języku polskim, jeśli druga osoba rozumie tylko chiński, nigdy nie uda się im zrozumieć, jak wielkim uczuciem darzą siebie nawzajem. Rodzice i dzieci rzadko posługują się tym samym językiem miłości, co sprawia, iż jedna osoba nie rozumie, co druga próbuje jej zakomunikować. Wyrażamy miłość, ale dziecko czy partner wydaje się tego nie dostrzegać, ponieważ dla niego to, co robimy, jest inny język niż mówi nim druga osoba - jeśli dziecko go nie rozumie, nie możemy polegać na naszym rodzimym języku. Jeśli chcemy, aby czuło się kochane, musimy wyrażać miłość w języku, który jest mu najbliższy. Jeśli chcemy skutecznie okazywać swoje uczucia, musimy być gotowi poznać podstawowy język miłości każdego z naszych najbliższych. Jeśli chcemy porozumieć się z drugim człowiekiem, musimy poznać jego język, stąd ważne jest rozpoznać i stosować ów język. Ważne jest też znać pozostałe cztery języki, by lepiej okazywać miłość swojemu dziecku. Warto jednocześnie pamiętać, iż liczba sposobów wyrażania miłości w obrębie każdego języka jest niemal nieograniczona. Jest pięć języków, a w każdym wiele dialektów, dlatego, choć ludzie mówią tym samym językiem, a innym dialektem, mogą jednocześnie się nie dogadywać, czuć niekochani.

Za Campbellem Chapman mówi, iż wewnątrz każdego człowieka znajduje się "zbiornik emocjonalny". W trakcie różnych wyzwań w życiu dzieci czerpią energię ze swoich emocjonalnych zasobów zgromadzonych w owym zbiorniku, który należy wypełniać miłością - bezwarunkową miłością. Jest to miłość bezinteresowna, która akceptuje dziecko takim, jakie ono jest, a nie jego osiągnięcia, która jest okazywana dziecku za to, że jest, a nie za to, jakie jest. To oznacza, iż bez względu na to, co dziecko zrobi czy nie zrobi, rodzice nadal je kochają. Dzieci, wychowane w atmosferze miłości bezwarunkowej, uczą się kochać bezwarunkowo, a dzieci, wychowane w atmosferze miłości warunkowej, uczą się kochać w sposób warunkowy.

Kiedy zbiornik dziecka jest pełen, czuje się ono kochane oraz będzie rozwijało się prawidłowo. Tylko dziecko, które czuje się prawdziwie kochane i otoczone opieką, będzie dawać z siebie wszystko, co najlepsze. Jednak, gdy zbiornik miłości jest pusty, osoba czuje się niekochana i zwykle sprawia problemy swoim niewłaściwym zachowaniem, wynikającym z pragnienia napełnienia tego "zbiornika miłości". Rodzice muszą napełniać te zbiorniki, by dzieci mogły się rozwijać właściwie i osiągnąć pełnię swoich możliwości. Mogą je napełnić posługując się podstawowym językiem miłości swojego dziecka. Okazywanie dziecku uczucia w jego podstawowym języku miłości nie jest gwarancją tego, że nigdy nie będzie sprawiało kłopotów wychowawczych. Oznacza jednak, iż dziecko będzie czuło, że jest kochane, co zapewni mu poczucie bezpieczeństwa i optymizm, a rodzicom pomoże wychować je na odpowiedzialnego człowieka. Rodzice mają wychowywać i dyscyplinować swoje dzieci, jednak mogą to zrobić skutecznie tylko wtedy, gdy ich zbiorniki emocjonalne zostały napełnione paliwem - bezwarunkową miłością. Dziecko, którego wewnętrzny zbiornik jest pełen miłości, o wiele łatwiej przyjmuje wszelkie polecenia i sugestie rodziców. Jeśli rodzice nie zaspakajają potrzeby miłości w życiu dziecka, nieustannie będą napotykali na problemy wychowawcze. Rodzice mogą szczerze kochać swoje dziecko, a ono może tego nie odczuwać, jeśli rodzice nie okazują mu miłości w sposób, który najlepiej rozumie - w jego języku miłości.

Większość rodziców kocha swoje dzieci i pragnie, aby czuły się kochane, lecz niewielu potrafi skutecznie okazywać swoje uczucia, gdyż nie posługują się podstawowym językiem miłości swojego dziecka. Aby dziecko czuło się kochane, rodzice muszą nauczyć się przemawiać do dziecka w jego unikalnym języku miłości. Dziecko może odbierać uczucie miłości we wszystkich pięciu językach. Zwykle jednak posługują się jednym podstawowym językiem, który przemawia do nich głośniej i wyraźniej niż pozostałe, który najskuteczniej komunikuje mu, że jest kochane. Chcąc skutecznie zaspokajać potrzebę miłości swoich dzieci, rodzice muszą odkryć - w podstawowy język. Każde dziecko ma swój sposób odbierania miłości. Jeśli macie państwo kilkoro dzieci, bardzo możliwe, że posługują się one różnymi językami miłości, gdyż każde z nich jest odrębną osobowością, a każdemu dziecku należy okazywać miłość w odmienny sposób - w jego języku. Istotą koncepcji języków miłości jest gotowość do przemawiania językiem drugiej osoby, a nie swoim własnym, czyli w przypadku dzieci jest to odpowiedź na pytanie: "Co sprawia, że moja corka lub syn czują się kochani?". Zatem przyjrzyjmy się każdemu z tych języków.

Pierwszy język miłości - afirmacje

W obrębie tego języka jest wiele dialektów, których wspólnym elementem jest wykorzystanie słów w celu okazania miłości drugiej osobie. Sposoby okazywania miłości w języku afirmacji:

• miłe, afirmujące słowa, również dotyczące wyglądu i osobowości dziecka, np. "Jesteś bardzo silny", "Masz piękne oczy", "Twoje optymistyczne nastawienie sprawia, że wszyscy czują się szczęśliwi",

• komplementy, np. "Dobrze wyglądasz w tej sukience", "Twoje włosy wyglądają dziś pięknie",

• docenianie, uznanie - bez łączenia z sugestiami,

• aprobata,

• werbalizacja uczuć, np. "Cieszymy się, że jesteś naszym dzieckiem", "Jesteś naszą radością", słowa "Kocham Cię" bez żadnych warunków typu "Czy mogłabyś dla mnie zrobić?",

• okazywanie swoich uczuć w sposób niebezpośredni, tj. wypowiadając się pozytywnie na temat dziecka przed innymi ludźmi - afirmujące słowa często przemawiają silniej, gdy słyszą je także inni,

• słowa sympatii, wyrażenie pozytywnego stosunku do dziecka jako człowieka, np. "To wspaniałe, gdy jesteś w domu", "Rozpiera nas duma, gdy myślimy o tobie",

• podziękowania, np. "Dziękuję, że pomogłeś mi przy zmywaniu naczyń", "Bardzo mi pomogłeś zajmując się młodszym bratem",

• wyrażanie wiary w dziecko,

• zauważanie osiągnięć i starań, np. "Jestem dumna z tego, że tak bardzo się starasz",

• wyrażenie swojego podziwu,

• pochwały - szczere i uzasadnione, by nie zostały wzięte za pochlebstwo; jeśli nie można pochwalić wyników, chwalmy za wysiłek, np. "Widzę, że coraz lepiej radzisz sobie z koszeniem. Doceniam twoje starania. To dla mnie duża pomoc i bardzo ją sobie cenię",

• pozytywne uwagi na temat dziecka,